KARA ÇEKELİM BEYAZA

   Sarız’ın (1) Çörekdere Köyünden Okkalı’nın dört oğlundan üçü, Sarıkamış harbine gitti. Aradan yıllar geçti üç oğlundan ne haber ne de selam geldi. Bir zaman sonra en küçük oğlu yetişip askerlik çağına geldi. Bu defa da seferberlik ilan oldu. Okkalı’nın kızı Sultan’ın bir oğlu vardı o da asker olacak yaşta idi. Bir Mülazım, yanında birkaç askerle Çörekdere Köyüne geldi. Eli silah tutan ne kadar insan varsa, köy meydanında toplanmalarını söyledi. Okkalı’nın son oğlu ve kızı Sultanın da biricik oğlunu ve Sultan’ın kocasını da köy meydanına getirdiler.

   Okkalı’nın kızı Sultan’ın daha üç kardeşinin acısı unutulmamışken, Şimdi de babası kardeşi ve oğlu da askere gidip de gelinmeyen yere gidiyorlardı. Sultan ah-u figan ediyor saçlarını yoluyor, ellerini dizine vuruyordu. Köy meydanın da  toplanan kalabalığın arasına geldi. Bir taşın üstüne oturarak, kardeşlerinin birisinden kalan, bir giysisi elinde başladı ağlayarak ağıt yakmaya. Herkes sustu, Sultan’ın etrafında toplandılar. Onun söyleyişini dinleyip, ağlaşmaya başladı yediden yetmişe köy halkı. Mülazım ve askerler de bu garip hale şaşarak dinlediler ve hüzünlendiler.

 Sultanın söyleyişi: Sarıkamış ağıdı olarak bilinir.

Sarıkamış ne aralı.

Padişah peygamber nesli

Kimi ölmüş kimi yaralı

Deli gönlüm zati yaslı

Daha bunu duymuş var mı

Kana boyanmış kardeşler

Yalan dünya kurulalı

Kara don gül gülü fesli

Soğanlı da bir harp oldu        

Padişah peygamber dengi

Çoğunun üleşi geldi

Hazreti Ali kurdu cengi

Sarıkamış’a gelinci

Harp ediyor din kardeşi

Sağ olanlar mektup saldı       

Martininin* ucunda süngü

Binbaşı önüne düştü    

Hepele gönlüm hepele (2)

Redif bayrağını açtı (3)

Urusun gözü kapana

Ayrıldı ana kuzuları

Ellehem* redif kalkıcı

Ahret hakkını helalleşti

Verildi çarık cephane

Toplar yüklendi katıra.

Kara çekelim beyaza

Uşaklar aldı matara

Hakka duralım niyaza

Sabahaça yatamıyom

Acep redif vardı mı ola

Alayı gelir hatıra

İstanbul’da darboğaza